Die woestyn van jou lewe.

Die wind waai deur murg en been. Jy stap voort, jou voete los voetspore in die sand. Kort-kort moet jy jou gesig bedek teen die venynige sand wat teen jou gesig opwaai. Jou vel voel droog en uitgeteer. Jou bene voel lam, asof hulle jou nie meer kan dra nie. Jou skouers is terneergeboë, dit voel vir jou of die laste op jou skouers te groot geword het. Jy kyk op na die bloedige son, wat jou brand met sy strale. “Here, is die son nie veronderstel om my te herinner aan U lig, in my lewe nie? Waarom sien ek net donkerte?” Dan gaan staan jy vir ‘n oomblik stil, en staar voor jou uit. Jy kan nie help om die vraag te vra, wat jou hart deurboor nie. “Here, waarheen lei hierdie pad my?” Om jou, sien jy net dorings en distels raak. Jou gedagtes voer jou na Moses, toe hy in die woestyn was. Dalk is hier ook ‘n brandende doringbos hier êrens, waar jou God is, waarna jy so verlang, maar wat jy net nie in hierdie woestyn kan vind nie. Jy onthou Moses se verwondering toe hy die verskynsel van die brandende doringbos aanskou het. Moses het gevoel hy moet nader gaan, om dit te gaan bekyk. Toe Moses nader gekom het aan die doringbos, het ‘n engel vanuit ‘n vlam uit die doringbos tot hom gespreek. Eksodus 3:5: “Die Here sê toe vir hom: “Moenie nog nader kom nie. Trek uit jou skoene, want die plek waarop jy staan, is gewyde grond.” Weer kruip die donkerte in jou hart op. “Hoe kan hierdie woestyn gewyde grond wees, Here? Hoe kan ek in verwondering wees oor U soos wat Moses was, terwyl ek diep in my voel, of ek wegkwyn in hierdie woestyn.”  Dan ruk ‘n opstandige wind jou van jou voete af, en jy val neer op die warm sand. Al wat daar uit jou hart kom op daardie oomblik is ‘n lang diep sug. Jy dink weer aan Moses in die woestyn. “Hier is nie eers ‘n Rooi See nie, waardeur ek dalk my weg kan vind nie?” Jy sien voor jou geestesoog die prentjie van Moses en Sy volk, hoe hulle met vrees die gevaar, van Farao en sy manne met hul verwoede ry tuie sien aankom het. Honderde van sy soldate pyl op hulle af. En dan Moses wat sy staf oplig, en die waters van die Rooi See wat ‘n droë pad oopbreek vir hulle. “Ek weet Here, daar het U gesorg vir U volk, waarom sorg U nie vir my in hierdie woestyn nie?” roep jou dorstige stem dit uit oor die vlaktes.

Een ding wat jy eintlik nie verstaan is, hoe het jy eintlik in hierdie woestyn te lande gekom? En toe brand dit in jou borskas met die wete, toe jy na God begin soek het in jou lewe, het dit jou gelei na hierdie woestyn toe. “Waarom, Here, ek verstaan nie. Is daar hoop vir my in hierdie woestyn Here, want al wat ek sien is droogte, dors, en dorings wat diep in my hart steek.” Terwyl jy nog so mismoedig op die warm sand sit, gewaar jou oog skielik doer in die vêrtes ‘n klip, met ‘n klein oorhangende takkie. Jou bene kan jou nie vinnig genoeg soontoe dra nie. Met jou asem hortend en hygend gaan sit jy op die klip. Jy kyk boontoe na die oorhangende takkie, in jou hart is jy dankbaar vir die bietjie skaduwee wat jy gevind het, teen die weerbarstige son. Jou keel brand en jou lippe het barste in van droogheid. Sjoe, hoe verlang jy nie, maar net na ‘n bietjie water nie, al is dit maar net om jou keel nat te maak. Dan maak jy jou oë toe vir ‘n oomblik, en luister na die woestyn geluide om jou, maar al wat jy hoor is die wind wat hard in jou ore suis. “Here, ek verlang so na U lewendige waters.  Wat het van die fonteine geword, wat altyd in my hart vir U geborrel het?” Hees, roep jou stem dit uit: “Here, as daar dan nie water in hierdie woestyn is nie, kom maak U my vol met U lewendige waters. Here, ek dors na U!” Die takkie sus in die wind, en dan gewaar jy dit, daar is ‘n dun straaltjie water onder by die stammetjie van die boom waaruit die takkie groei. Opgewonde spring jy op, en skep die bietjie water op en bring dit met groot dankbaarheid na jou verdroogde mond toe. Die water is net genoeg om jou keel nat te maak, maar jy is ongelooflik dankbaar. Dis asof hierdie bietjie water genoeg was, om jou gees in jou weer aan te wakker, jou gees in God wat so moeg en verslae geword het, in hierdie woestyn. Dit herinner jou aan die vers in die bybel wat sê, Jesaja 26:19 “Soos die dou lewe gee, gee U krag lewe, Here.” Nuwe hoop vlam weer op in jou, en dis asof jy die wonder van die brandende doringbos en God se heerlikheid in jou voel opspring.

Jy skep weer nuwe moed. “Here, wat moet ek doen om U te vind in hierdie woestyn?” Jou oë soek na ‘n pad uit die woestyn uit. Jy hoor God se stem in jou hart opbruis. “Ek vra geloof in My, jou geloof is kosbaarder as enige iets vir My.” “Here, maar ek glo in U!” roep jou stem dit terug. God kom raak jou saggies in jou gemoed weer aan. “Ek betoon My getrou, aan die getroue, opreg teenoor die opregte, rein teenoor die reine. As jy getrou bly aan My woord, en op my vertrou ten alle tye, ook in hierdie woestyn van jou lewe, sal jy My vind. Wie op My vertrou, word nie teleurgestel nie (Jesaja 49:23).” Jy bepeins die woorde. “Ag, Here ek weet ek het mismoedig geraak in hierdie woestyn, ek weet my hart het baie swaar na U gesoek, en soms het ek selfs getwyfel in U? Here, vergewe my daarvoor, want ek is vol gebreke en swakheid omring my.”  ‘n Innige en diep hongerte stoot op in jou liggaam. ‘n Hongerte wat jy voel, net God jou mee kan versadig maak. ‘n Hongerte van verlange om in Sy arms te wees, ‘n hongerte van oorgawe in Hom. Dan antwoord God die hongerte in jou met die woorde uit Jesaja 49:10. “Hulle sal nie honger of dors kry nie, die woestynhitte en die son sal hulle nie brand nie, want Hy wat Hom oor hulle ontferm het, sal hulle onder Sy sorg neem.” Dan skielik, merk jy die klein vruggie aan die geringe boompie, wat se takkie vir jou bietjie skaduwee verleen. Jou hande reik uit daarna en pluk dit af. Jy beskou eers die vruggie met jou oë. Jou gees herinner jou daaraan, dat net soos wat die boompie vrugte dra, so moet jou geloof in God ook vrugte dra. “Maar hoe kan ek in hierdie woestyn vrugte dra, vir U Here?” Die vraag veroorsaak ‘n brand sensasie op jou lippe. Jy voel asof jou hart deur die bladsye van jou bybel blaai, opsoek na Hom. Skielik tref die antwoord jou, diep in jou binneste.
“Soek My in My woord, in jou bybel. Moenie ophou om na My te soek nie, want al jou vrae word daarin beantwoord. My Woord kan vir jou ‘n pad oopbreek uit hierdie woestyn uit.” Dan sien jy jou bybel raak, waar dit in die sand lê, terwyl die wind die bladsye telkens verwoed omblaai. Vinnig staan jy op en grawe dit uit die sand uit, jy stof die ergste sand af. Weer sink dit diep in jou hart, want jy besef in hierdie woestyn het jy dit moeilik gevind om na God te soek in Sy woord. Jy het vergeet hoe kosbaar jou bybel vir jou is. Steeds het jy gesoek na antwoorde in hierdie woestyn, en die antwoorde was altyd hier by jou. God was altyd hier by jou. Dan tref die gedagte jou, dat die oomblik wat jy God begin soek het in hierdie woestyn, jy Hom gevind het. Meer nog, Hy het vir jou in die woestyn gesorg, jy het nuwe krag ontvang in Hom. Toe jy God gesmeek het, om jou vreeslike dors te les, het Hy jou na die dun straaltjie water gelei. Toe jy die hongerte in jou ervaar het na Hom, het Hy jou kom aanmoedig en vertroos in jou gees. Jy onthou van die klein vruggie wat jy van die boom afgepluk het. Jou hand vind dit weer op die klip. Geesdriftig breek jy die vruggie oop, jy merk die saadjies in die vruggie aan weerskante. Weer kom God se stem na jou. “Jy sien geloof in My, begin met ‘n klein saadjie. Soms hael dit in jou lewe om die saadjie, soms verdroog die grond rondom die saadjie, in die woestyn van jou lewe. En soms, reën dit op die saadjie, en lei weer tot nuwe groei in jou lewe. Wanneer jy dan begin groei na My, begin jy die saadjies uitdeel vir ander, plant jy saadjies van My liefde in ander, en so groei jy tot ‘n pragtige boom, wat vrugte dra van ware geloof in My.” Steeds verstom, staar jy na die wonder van die vruggie in jou hand.

Dan rol die trane in jou gemoed, want jy voel op daardie oomblik, jy het God gevind in die woestyn van jou lewe. Saggies in jou hart praat jy met God. “Here, ek besef nou dat in hierdie woestyn maak U my lewe rein vir U. In hierdie tyd vorm U my tot die groot ryklike doel wat U met my in my lewe het. Here, wys my wat moet ek leer uit die woestyn deel van my lewe?” Sy sagte hand raak jou gebrande gesig sagkens aan en dan hoor jy Sy kosbare woorde. “My dierbare kind, in die woestyn van jou lewe, bevry Ek jou van al jou pyn. Ek vlek al jou pyn oop, tot in die vêrste dieptes van jou gebeentes en vlees. Ek breek deur die toe geslote deure van jou hart, sodat jy instaat kan wees om jou pyn vir my te gee. Ek leer jou om die wat jou so verskriklik pyn aangedoen het, van harte te vergewe. Ek leer jou om te vergeet, en nie weer terug te kyk na jou pyn toe nie. Ek leer jou om alles voor My neer te lê in jou lewe, sodat Ek alles vir jou sal word, want alleen dan sal jy volkome My liefde vir jou verstaan. Ek leer jou om jouself raak te sien, deur My liefdevolle oë, want jy is so mooi en aanneemlik vir My. Ek vernuwe jou gedagtes, jou hart, jou gees en jou liggaam, sodat alles in jou as een vir My kan funksioneer.” Met elke woord van God is dit asof daar weer nuwe lewe in jou gees ingeblaas word. Jou siel gryp vas aan elke asemteug van God. Die son se strale roep na jou in die wolke en jy draai jou kop na die son toe. God se warm sonstrale verwarm jou hart weer van voor af. Maleagi 4:2: “Maar vir julle wat eerbied het vir My Naam, sal die son van redding skyn, met genesing in Sy strale.” Jy besef dat daar letterlik genesing in God se lig is, Sy lig kan jou uit die donker woestyn uitlei, Sy lig kan vir jou genesing en heling beteken, Sy lig kan jou lei na uitkoms toe. Maar jy moet soek na Sy lig in jou woestyn deel van jou lewe, en jyself sal sien hoe die lig vir jou opgaan en steeds ondergaan nes die son, maar dat daar niks tekort kom aan Sy gloed nie. Jy staar stip na die son, en raak bewus van God se grootheid en almag, van vooraf.

Weer brand die vraag in jou hart. “Here, ek verstaan nou dat in hierdie woestyn van my lewe ek moes groei tot ‘n groter geloof in U, maar hoe behou ek die groot geloof in U, as ek dit eers gevind het?” God antwoord jou, uit Maleagi 3:10: “Toets My of Ek nie die vensters van die hemel vir julle sal oopmaak en vir julle reën sal uitgiet, meer as wat julle kan gebruik nie. Ek sal die sprinkane keer, dat hulle nie die oes op julle land vernietig nie, en dat julle wingerde nie sonder vrugte is nie.” Hierdie woorde is vir jou so mooi, dat jy opgewonde opstaan, met nuwe moed in jou hart en gees, opsoek na ‘n pad uit die woestyn deel van jou lewe.

Miskien ervaar jy die woestyn in jou lewe, in die vorm van ‘n siekte, miskien ervaar jy dit in jou verlede as kind, miskien ervaar jy dit in jou ma of in jou pa, miskien in die vorm van vreeslike verwerping. Hoe dit ook al sy, as jy mooi oor jou lewe gaan besin, sal jy besef dat in hierdie woestyn deel van jou lewe, het jy die meeste gegroei na God toe. In die woestyn word ons weer geroep tot ons nederige afhanklikheid van God, tot ons liefde vir God, maar die heel belangrikste, God se liefde vir jou.  Elke kind van God loop eers deur ‘n woestyn, voor ons Sy beloofde land vir ons kan binne gaan. Maar dis in hierdie woestyn wat ons leer om alles neer te lê vir Hom, ons het net 'n bietjie water, net 'n bietjie kos, maar ons het geloof en as ons geloof het, al is dit so gering soos 'n mosterdsaadjie kan ons uit die woestyn uitkom. Dan sal Hy vir ons ‘n pad oopbreek uit die woestyn uit, ‘n pad belaai met Sy vrugte, Sy seëninge, Sy goedheid.  En om jou, sal jy nie meer dorings en distels en droogte sien nie, maar ‘n weelde van helderkleurige blomme, groen grasvelde, en boomryke lanings. Jesaja 43:19: “Ek maak in die woestyn ‘n pad, Ek laat in die droë wêreld riviere ontspring.”

A mild, patient man is one that learns of Christ, who is Wisdom itself.

Proverbs 14:29: “He who is slow to be angry has great good sense; but he whose spirit is over-quick gives support to what is foolish.”

This morning when I woke up, and opened the curtains to my bedroom’s window, I could not see anything through my window. The window was covered with condensation, and outside, it was pouring with thundering rain. The sky was dark and grey, and the thunder roared on the top of my roof, above my head. But, this picture I saw through the window, made me think and my thoughts took me away, outside to the streets in the cold weather....

A little boy sat crossed legs under a bridge. There was no other hiding place against this weather, this morning. The thunder cracked again in the sky, and he quickly covered his ears against the loud sound. Every time he heard the thunder roaring like a lion, he felt to him like someone stabbed him in the heart. He felt so lonely. Just above the bridge, the people were passing by in their motorcars, probably in a rush on their way to work. Since the weather was so bad today, people seemed to be more annoyed. “Everybody are going their own direction”, he thought.

 An icy cold wind breathes through the bridge, and he rubs his hands together to get a little warmer. The little boy is wearing ragged clothes, and in this weather he can feel his muscle’s acing. Every time the wind rushes by him, he feels an icy shivering through his body. He looks down at his feet, and sees the hole in his shoe, his one toe has turned blue. He tries to see through the misty and dreadful rain, but he cannot see anything. Then he rests his arms on his legs, this weather making him feel very tired. He can not help but wonder what this day has in stall, but then he suddenly sighs , and realizes that it will be just like the other days on the street.

Life on the streets has taught him great things but also a lot of patience. Sometimes it can be an adventure. An adventure with no end. It sounds very inviting but it can also be very harsh and difficult. Suddenly a smile appears on his face, and it seems to brighten up this awful day he’s been having. He thinks about the day, he went through the garbage for food, that day when he found that wonderful book, the “Bible”. That was the day, he started to have a new hope in his life, the day he found Jesus.

Before he met Jesus, his life was very hard, he felt hopeless, and disparaged, and his life seemed to be without meaning. He couldn’t help to ask questions frequently. “Why me? Why must I live on the streets? Why can I not have a better life?  Why, why, why?” These questions used to go through his mind over and over, at that stage of his life. His life was a mess, without Jesus. Without Jesus he would not have been able to survive this life on the streets. He has learned through many difficult situations, to wait patiently for the outcome. And when the outcome finally came, it wasn’t what He expected at all, but it filled Him with so much joy.

“How long have I not been waiting for that outcome,” he sighed.  For sixteen years of my life, I woke up with no hope, no food, nothing to drink. I did not know what to expect everyday. Sometimes it was so hard, I cried the days away. I remember one day, I picked up  a ten rand note, and I thought it was my lucky day. While I was holding it up in the air, to have a look at it, someone grabbed it out of my hand. I shouted at the man to give it back to me, but he knocked me down. I fell down to the ground, my knee hitting the pavement. The blood flowed freely from the wound. I tried to stand up, but the sharp pain in my knee forced me back to the ground. I could not walk for the rest of the day. To worsen the situation, the hunger pain in my stomach made me vomit. I just sat there in the dust, and started to sob. Since that incident I could not walk properly, always having a sharp pain in my knee.

What about the day I saw a man lose his purse. I picked it up, and ran after him with the purse in my hand. I touched the man on his shoulders and held the purse out to him. He grabbed the purse out of my hand, and pushed me away in a hurry, and again left me with nothing.

So many tears were spilled, I have been hurt so many times, so many times I went to sleep, feeling hungry. Although life on the streets is hard and harsh, it has taught me a lot of things. Since I have discovered the Bible, I have grown so much into joy and faith in Jesus. One of the scriptures in the bible I read is the one in Proverbs 14:29: “He who is slow to be angry has great good sense; but he whose spirit is over-quick gives support to what is foolish.”  I have learned so much through my journey in the bible, but this one strikes me the most. I used to be angry, I use to have no patience at all. Why, was I so angry? Because I could not accept my life the way it was. Not like that, is an unfair statement, I had it pretty rough. I have totally missed something in my life.

When I discovered Jesus, and His salvation for me, I learned to see my life through His eyes. I began to appreciate things in my life. I could appreciate even the smallest things. Patience is a very hard thing to learn, especially when you lived on the streets your whole life. Sometimes you feel so hopeless that you want to give up and you just want to die. But, when a new meaning comes into your life, like Jesus, you begin to understand things more clearly. I had to learn to have patience everyday.  I had to learn to wait for the outcome in my life.  I had to learn to even have patience with others, who were very cruel and cold hearted to me.

Patience is not something you are born with naturally. Patience is a God - given talent, and one must do everything in His power to obtain  that talent, to make that His own. Each one of us lacks patience in some way or the other. If I look at my life on the streets, there were a lot of people that surely could do with some more patience.

I remember the one day I stepped into a bakery, with the hope that maybe I can be of some help, and in return the owner will give me something to eat. When the owner laid eyes on me, she shouted at her assistants angrily, and said; “Get that filthy boy out of here, customers are afraid of him”.  With those words, I was shoved out the door. I felt so mad myself, because of the hurt inside of me. Why did I feel so mad, carry so much hatred toward that woman in the bakery? That, my friend, is the wisdom I discovered in Jesus. Jesus showed me, that she lacks patience, and she still has to learn it. When she has discovered patience, she will be able to understand what it is, to give and receive love from your fellow people.

I could only have learned to have patience in everything, and to apply it in my life, through the eyes of Jesus.  Jesus has given so much for us. If we want to learn about having patience in our lives, Jesus always has patience with us, He always waits patiently for us, to discover His love.

The one question that struck the boy’s mind was, how come we do not have any patience in our lives, when they have so much more than him. Everyday our stomachs are filled, we have comfortable houses, we have security in our jobs, but still we lack patience. “Maybe, he thought,  the reason is that they have not had such a difficult life as me.  Because through my rough times and the way I’ve been living on the streets, it became a person who appreciates things that come my way, a lot more than they do. And by learning to appreciate things in your life by facing hard times, you learn patience as well, because many days can pass, before you have a break through in your life.”

The little boy stared up into the sky, and saw the magic of the thunder blazing through the grey sky again, but this time, he felt something different in his heart. He felt like someone was staring down at him. Who can that someone be? Then he smiled again, he knew that Jesus was there to comfort him in this day. His Saviour was there for him again.  His Jesus that reached out His loving hands to him in His needs, and helped Him to discover the meaning of his own life.

Patience leads us to Jesus, it forces us to depend on Him. If we can learn to have patience in our lives, and to have patience with others, because our God always have patience with us, we would have reached a victory in our faith and love in Him.

We can learn patience from the underprivileged people on the streets. Next time you pass a hopeless person on the streets, think about God’s patience and love for you, then you will know how to shower God’s love on that person as well.

A mild, patient man is one that learns of Christ, who is Wisdom itself. Unbridled passion is folly made known.

Lewe as mense van die lig!

Efesiërs 5:8: “Vroeër was julle die ene duisternis, maar nou in die Here is julle lig. Leef dan as mense van die lig. Uit die lig kom alles wat goed en reg en waar is.”

Kom ons gaan kyk na die duisternisse in jou lewe. Elkeen van ons het met ander duisternisse te doen. Ons hemelse Vader wil jou op iets hier wys, iets wat Hy raaksien in jou. Daardie pyn, daardie duisternisse in jou, het jy nie vir jouself veroorsaak nie, maar mense of omstandighede het jou in hierdie duisternisse gedryf. Jy sien as gevolg van die intense pyn in jou, het jou siel geen uitkoms gesien nie, gevolglik het jy begin hardloop. Jy het gehardloop van alles wat jou seer maak, jy het gehardloop van die brandende pyne in jou, jy kon die seer in jou nie meer dra nie. Jy het gehardloop, jou asem was vinnig, die onstuimige golwe in jou, het jou hartklop vinniger laat klop. Jy het nie omgegee waarheen die pad jou lei nie, jy wou net wegkom. Agter jou het die skerwe bly lê, maar jy wou nie eens omdraai en daarna terugkyk nie, nee..., dis die pyn, dis die seer, nee.... dis die donker. Al verder en verder het jou siel jou gedryf die donker tonnel in. Hierdie donker tonnel waar jou siel jou nou bevind, en waar is die lig, dis stikdonker.

So stap jy voort in die tonnel, jou lewe speel in swart en grys prentjies voor jou af. Daar is geen lewe in die tonnel nie, net soos jy voel oor jou eie lewe.  Dit stink in die tonnel, al die opgehoopte walms van die lewe, selfs jou lewe ook, want as jy aan die pyn dink in jou, wil jy braak, want dit maak jou mislik. Jy hoor water drup in die tonnel. Jy kan nie help om te wonder waar die water vandaan kom nie. Miskien is dit die lewende waters waarna jou siel smag. Jy bewe, want jou siel is yskoud in jou. Jy voel weggegooi, alleen, en verlore. Jou siel skeur skielik in twee, want jy is moeg geveg, moeg gebaklei, moeg gehuil. “Ek kan nie meer nie Here, ek sien geen doel in my lewe.” Die lewe het my soveel klappe toe gedien, die merke lê soos rooi hael strepe oor my hele lyf.”  Terwyl jy so in die stik donkerte sit, in die afgrond van jou liggaam, daar waar jy verdrink in jou eie trane, merk jy toe skielik die enkele skrefie lig in die tonnel. Lig, lewe, nuwe hoop vat weer in jou vlam. So, daar is lig in hierdie donker tonnel. Wat is hierdie lig? Waar kom dit vandaan?

Jy staan op, en trek jou oë op ‘n skrefie, om die lig beter te kan sien. Alhoewel die lig net ‘n klein straaltjie deurskyn, is dit asof hierdie klein liggie, hoe gering ook al, in hierdie donker tonnel nuwe lig vir jou lewe bring. Jy loop vorentoe en ‘n koue rilling skiet deur jou, as ‘n rot oor jou voete hardloop. Wild klop jou hart, soos wat jy nader aan die lig beweeg. Jy kan nie help om die vraag te vra; “Here, hoe het ek in hierdie tonnel beland nie?” Die antwoord kom diep uit jou hart uit; “My kind, jou pyn het vir jou te groot geword, en jy het jou siel gedryf in hierdie donker tonnel in. Deur jou pyn het jy blind geword vir die vreugde, blydskap en liefde in My.”  Dan rol God ‘n gordyn vir jou oop, oor die skaduwees en donkerte van die lewe.

“Pyn bring ‘n diep donker skaduwee in jou lewe.

Pyn sny diep, dwarsdeur murg en been. 

Pyn vervang die lig in My met duisternis. 

Pyn ontneem jou geleenthede in jou lewe.

Pyn weerhou jou van vreugde en blydskap in My.”

Nou rol die tergende vrae van jou siel, oor jou lippe. “Here, maar hoe kom ek uit hierdie tonnel uit, Here dit voel vir my of die donker my insluk. Here, die skaduwees van my lewe oorweldig my.” Jy sak mismoedig op jou knieë neer en begin weer snik. Op daardie oomblik kom raak God jou hart aan met die woorde uit, Romeine 5:5: “...en die hoop beskaam nie, want God het Sy liefde in ons harte uitgestort deur die Heilige Gees wat Hy aan ons gegee het.” “Here, watter hoop hou dit in vir my? Here daar is nie hoop vir my nie, want my siel is so verskeur in hierdie pyn en donker kelders van my hart. Here, U verstaan nie!”, skreeu jou siel dit uit. Dan kom die sagte, liefdevolle stem weer; “My kind, as daar een is wat jou pyn verstaan, is dit Ek. Ek het jou gemaak, Ek het jou aanmekaar geweef in jou moederskoot.” (Psalm 139:13).  Hy sorg vir my, weer brand die trane in jou hart. “Here, maar waar is die lig, in al my pyn en swaarkry?” Weer kom Sy stem met soveel geduld na jou in die stikdonkerte; “My kind, Ek is die lig. As jy My begin soek, sal jy die lig ook in jou lewe en ook in jou pyn vind.” Vir ‘n oomblik is daar doodse stilte, jy kyk weer na die skrefie lig in die tonnel, en bepeins God se woorde. “U is reg Here, die oomblik wat ek die lig in hierdie donker tonnel gesien het, het ek ‘n nuwe hoop gevind. Here, hoe kan ek nader aan U lig kom?” Skielik waai ‘n sagte koel briesie deur die tonnel, en die suis geluid daarvan eggo aan weerskante van die uitgeholde mure. Dan hoor jy weer Sy stem en jou hele hart word warm, ‘n warmte waarna jy verlang het in jou lewe. “Soek My, en jy sal My vind. Laat my Woord in jou mond en in jou hart wees, groei daagliks in jou liefde vir My, dan sal Ek altyd die lig in jou lewe wees.” Met hierdie woorde, merk jy skielik jou tas met al jou besittings in, in die een hoek. Jy sleep die tas nader en begin krap tussen al die goed, op soek na die Bybel, God se lewende Woord.  Jou bybel is verrimpeld en die hoeke van die bladsye gevou. Jy blaai na die heel eerste bladsy, jou oog val op die woorde wat daar geskryf staan; “Lees elke dag hierdie bybel, en jy sal God vind.” Jou siel ruk in jou, want jy besef jy het nie gereeld jou bybel gelees  nie, miskien kon jy dit meer dikwels gedoen het. Weer kom God se kosbare woorde in jou op: “Soek my, en jy sal My vind.” So die antwoord vir Sy ware lig, is in die bybel opgesluit, ek moet dit net lees, en daarin groei.

Dan maak God hierdie wysheid aan jou bekend. “Om in aanraking met My lig te kom, moet jy eers ‘n behoefte en begeerte in jou ontwikkel om in My lig te wandel. Jou siel moet uitgehonger wees vir  My, sodat My lig helder in jou kan skyn.

Juis in daardie donker omstandighede, kan Ek jou help, dis wanneer Ek op my sterkste in jou kan werk. Wanneer jy besef hoe nodig jy My het, dis wanneer Ek jou kan lei na My lig. Dis wanneer Ek jou kan lei tot genesing en bevryding in My. Om My lig te vind, moet jy eers in die duisternis wandel, soek my in elke bladsy van die bybel."

Jy dink na oor die wyse woorde van God. Daardie duisternis en pyn in jou, kan jou stadig maar seker opvreet van binne, soos ‘n wurm wat teer op jou ingewande. Dit skend jou liggaam, dit neem die glans uit jou oë uit, dit neem die stralende glimlag van jou mondhoeke weg, dit breek jou stukkie vir stukkie af. Waar daar duisternis is, is daar geen lig nie!

Vrese pak jou beet op daardie oomblik.  Maar ek voel diep in myself, ek wil nie die duisternis in die gesig staar nie, ek is bang, ek is benoud. ”Nee...”, kom Sy stem weer in jou.  “Jy moet juis in kontak kom met daardie emosies van bangheid, benoudheid, vrese en donkertes in jou. Jou bevryding begin ook as jy die besluit neem in jou hart, dat jy hierdie duisternisse gaan hanteer. Juis wanneer dit op Sy donkerste is, dan begin My lig helder in jou skyn.”

“ My kind, as jy uit hierdie donker tonnel uitgegaan het, moet jy jou lig vir my helder gaan skyn daarbuite? Jou lewe moet ‘n getuienis vir My word. “ Weer gee die Here vir jou skrif uit Sy woord.  Mattheus 5:16: “Laat julle lig so voor die mense skyn, dat hulle julle goeie werke kan sien en julle Vader wat in die hemel is, verheerlik.” Jy dink na daaroor, as ander mense God se lig in my sien, kan hulle ook die lig in God vind. Dan brand die vraag vir die soveelste keer, op jou lippe; “Here, maar hoe kom ek met my siel uit hierdie donker tonnel uit?” Jy rig jou oë weer na die skrefie lig in die tonnel, dan spoel God se antwoord deur jou. “My kind, laat Ek die lamp van jou oë wees, laat Ek jou geestes oë verhelder in My. “Mattheus 6:22: “Die lamp van die liggaam is die oog. As jou oog goed is, sal jou hele liggaam lig hê.  Maar as jou oog sleg is, sal jou hele liggaam sonder lig wees. As die lig in jou donker is, hoe donker moet dit dan nie wees nie.”

Op daardie oomblik bid jy en smeek jy, dat Sy ewige Lig jou donker liggaam moet verlig vir Hom, dat Hy jou moet genees van die blindheid in jou siel, dat Hy ‘n lamp vir jou oë sal wees. Laastens vra jy, dat Hy jou uit die donker tonnel en dieptes van jou siel sal uitlei en bevry. Nadat jy met oorgawe tot God gebid het, voel jy die totale verligting in jou siel.  Jy spring op van waar jy gesit het, en begin met ‘n huppel in jou stap uit die tonnel loop. Hoe nader jy aan die lig beweeg aan die uiteinde van die donker tonnel, hoe meer opgewonde is jou hart in jou. En hoe nader die lig kom, hoe helderder skyn en verlig dit die hele tonnel. Dan roep jou siel dit uit; “Ek is vry, ek het die ware lig gevind, in my God.”

Miskien sal daar altyd duisternisse weer oor jou lewe kom, maar jy het nou die versekering dat Sy ewige lig jou altyd sal verlig, en Hy sal jou elke keer weer uit die duisternisse uitlei, na Sy groot en helder lig toe. Jy onthou weer Sy woorde uit Efesiërs 5:9: “Uit die lig kom alles voort wat goed, en reg en waar is.” ‘n Glimlag verskyn om jou mondhoeke, wat jou hele gesig laat straal en verlig vir Hom.